S’onsuzluğun S’onuyum Sonum Bu Kadar

yılan gömleği gibi değil yaram ya da sensiz aram
arkanda bıraktığın ilk bahar gibi değildi ilk kez benden gidişin
hiç bitmemişliğin okyanusu gibi zelaldim, helaldim dalgalarına
hiç gitmemiş aşıkların kalbi gibi paramparçaydım
hiç sönmeyecek volkanların akışı gibi canlıydım
hiç gelmeyecek yüreğin gibi hilaldim sensiz gecelere
bu yüzden dürdüm bahtının sevi sızılarını
bu yüzden serdim umutlarımın umman ağzını
bu yüzden gerdim yürek y’ayımı şem dilberinde
bu yüzden ay yüzünün ipuçlarında kaldı beyazlarım
bu yüzden,uçsuz, bucaksız, sensiz, bensiz aşkı kader bildim
bu yüzden,varyantları tinsel duvarında saklılığın ademiyim

2…
kayıtsızlığın veziri gibi rezilliğimin aşk kaydı olamazdım
kuytudaki bahtsızlığın buhranları buhurlarımın sınavında
hamleleri halimin girdaplarında paklayışın azizesi olmalısın
beni sislerin sismik isyanlarında kurtarmalısın yar
unutulası sevdanın uçurum bekçisi kalamazdım
gidilesi bir sonun sonuyum, sonum bu kadar
s’onsuzluk avuntusunda çilelerin bitmeli
sevdim ; ama adam gibiliğin son tanımıyla
bekledim; ama adım ve adem gibi aşk cennetinde
kovuldum; ama aşka,sana, senli bir ömre