Evlat Şiiri - Yunus Özerdem

Dualar ettim hergün
Senin o çocuk gülüşüne
Tek mutluluğumdun sen
İşten her yorgun gelişimde
Uyurdun kıvır kıvır ensen
TV karşısında ellerin elimde
Seni izlemekti sevindiren
En güzel senaryomdun sen
Ne de güzel yaratmış yaratan
Yönetmen ben mi olmalıydım
Yoksa sen mi o bile büyük karar
Babama benzerdim biraz
Gösteremezdim sevgi sarılarak
Ayıpmıydı yanlış mı bilmem
Öpemezdim mesela
Dudağım değmemeliydi tene
İncittim sanırdım belki
İncitmemeliydim seni ben bile
Bir tek huzur olacaktı çevrende
Mutlu olmalıydın şu evrende
Dürüstlük kalmalıydı yadigar
Bir de cömertlik olacaktı kar
Kazık yersin belki sende çok
Ama anlarsın iyi olmak zor
Vefakar dostlar kalır son
Bir tek onlar yeter sana korkma
Yalansız bir dünya kur kendine
O yeter sana cennet gözlü evlat
Yaşarız neyse onu mukadderat
Hikayeler anlatırdın inatla
Tombul tombul şişen yanakla
Ali vardı yanında bir de Mehmet
Birisi iyiydi diğeriyse şirret
Vardı her maceranda zillet
Oysa hayaldi yoktu hiç bir silüet
Dinlerdim ama doluydu kafam
Korkardım kalmasın sana bu illet
Dün ne de çabuk bitti babam
Nasıl da geçti onca zaman
Sen koca bir adam şimdi
Karşımda bir selvisin duran
Başardım mı büyüttüm mü seni
Sildim mi zihnindeki kara izleri
Saçlarıma doldu karlar bak şimdi
Ne ara dağıldı başımda duman
Yare gidecek şimdi aklın
Gidecek bir gün gitmesine de
Kalacak yapayalnız bu adam
Paylaşmak kolay mı seni
Boş mu kalacak sonra odan
İçgüveysi olmak bozar seni
Al da gel gül yüzüyle gelini
Hamur açamam size belki
Çay demlerim buram buram
Bir de omlet yaptımmıydı
Tadına doyulmaz inan
Ah be yalnızlık ah be zaman
İki hainsiniz beni korkuya salan
Daha şimdiden kalmadı derman
Akan gözyaşım dillere destan
Kıskanırım ben seni evlat
Gitme e mi gitme olma cellat
Koyma sakın etme beni ahlat
Şaşı bakan kem gözlere inat
Yaşat beni sosuza dek
Daima sol yanimda durarak
Son rakıma ol saki
Mutluluğumuz kalsın baki!