Rüzigârlı sone Şiiri - Atıf Okan

zindanı bir mâh/kumun ümit yıkımın oğlu
de ki bekleyişler siyâh atlara bindi
aşıp gittiler çoktan dar vuslat yokuşunu
ne ki beklerim seni ne ki yağmurlar dindi

desem ki burada bu yağmur ormanında
en ağaç yüzümle var olmanın cürmünü
dağladı dağ yüreğim dağa yandı yadı dağ
taşıyorum ey tanrım sen olmanın yükünü

de ki kararsızlığımın o yılgın çarmıhında
unutulmuş bir kaç çelimsiz gül kanıyor
bilsen en güzel düşler efletun bulutlarla
donanarak aniden som gökler soyunuyor

aşksa hep bitecek bir yangın gibi..sonra
külünü dumanını savuracak rüzgâra

Atıf OKAN