Kal/ansız sone Şiiri - Atıf Okan

her giden çokça kalabalık gittiğinden
kaygılı solgun bir kalmak mıhlar geriye
taş kesmiş firavun gibi gönlümün kızıl denizinde
kalan kalansız vakit kalan ziyade akşam
geçir günün ışık atlarını su unutkandır Musa'm

giden gitti dökülen yapraklarla bir-bir
kalan çıplak ağaçta bir dal/gın bakış
huysuz rüzgarlarla dövdü bağrını güm-güm
baharlar beklemekten yorgun düştüm
yorgun, daha ölemeyecek kadar yorgun

giden sevgililer nereden bilecekler?
kalmak iç-içe geçmiş alevden bir merhaledir
ki başı sonuna mıhlı bu sonsuz yolun
menzili yanılarak geçilecektir

Atıf OKAN