Rüzgârın Taşlaştığı Yer Şiiri - Hatice G ...

Karanlığın boğazında dizilmiş
sessizliksin.
Adını unuttun,
bir harfin kırık kıyısında
savrulurken.

Damarlarında dolaşan gölgeyi
susturamadın hâlâ;
baktığın aynalar
seni inkâr ediyor.
Gözbebeklerinde zaman
çatlıyor,
ne görüyorsan,
o seni yutuyor.

Bir çığlıksın,
içine hapsedilmiş;
hiç doğmamış bir suskunluk
sesin yok, yönün yok.

Teninle konuşan rüzgâr
şimdi taşlaştı
içindeki sessizlikte.
Kendi boşluğunda
yuvarlanıyorsun.
Yarılıyorsun
bir kelimenin kalbinden,
kanı sızan bir anlam gibi.

Sana kimse yetişemedi.
Ellerinden kayıp giden aynalardan
kaç benlik düştü yere,
bilmiyorsun.
Her yansıman,
başka bir hiçliğe emanet.

İşte böyle başlar unutuluş:
bir yankının
sana benzeyen kırığında
yeniden unutuluyorsun
sessizce.

Hatice GÜZEN