Rüzgarın Söyledikleri Şiiri - Simya Kömür

Yürüyüşüm sarhoşlarınki gibi
Sanki ben beni taşımıyorum, sürünüyorum
Önümü göremediğim yolda,
Çenemle ilerlemeye çalışıyorum
Buna yol denir mi onu dahi bilmeden

Güneş çıkıyor birden
İnsanlar seviniyor
Gözlerim yanıyor, tenimin beyazı soluyor
Beynim yeni kiracısını karşılamak için hazırlanıyor

Güneş çok parlak
Gözlerim kırmızı, tenim kırmızı
Yeni kiracı çok gürültülü
Hiçbir yere varamadan yığılıyorum
Ellerimde bir avuç toprak

Yağmuru çağırıyorum
Yalvarıyorum
Beynim ilk kez benim oluyor
Duam kabul oluyor
Yağmurla buluşuyor tenim

Ama mutlu değilim
Toprağım çamur oluyor
Sert rüzgarlar masallarını mırıldanıyor
Beynim beni kovuyor
Hâlâ yürüyemiyorum
Sürünmek dahi güç geliyor
Kafamı vuracak bir duvar arıyor gözlerim,
Bulamıyor
Toprakla buluşturuyorum başımı
Güneşin beni kavurmasını,
Yağmurun boğmasını diliyorum

Rüzgar sonkez ezgisini buluşturuyor kulaklarımla
Bu kez masal anlatmıyor
Bir ağıt gibi sanki
Ama acı yok;
Belki ibretlik bir hikaye,
Nedense tanıdık geliyor,
Fısıltısı çığlığa dönüşüyor
Acımdaki huzur tanelerini ürkütüyor
Beni uyandırıyor