Rüzgarın Peşinde Kalan Çocuk

Bir dolabın derinlerine saklamışlar,
Eski fotoğraflarımı,
Kağıttan gemilerimi,
Ve hiç gerçekleşmeyen dileklerimi.

Zaman yavaşça örmüş üstünü,
Yıllar sessizce dolmuş içine.
Ben ise yollara düşmüşüm,
Ayak izlerimi bırakmadan,
Bir zamanlar peşinden koştuğum rüzgârı arıyorum hâlâ.

Bir zamanlar masaldım,
Her kelimesi gülüşten yazılan,
Şimdi cümleler ağır,
Ve sözler kırık dökük.
Büyüdüm dediler,
Ama göğsümde hâlâ o çocuğun sesleri var.

Geceler uzadı,
Yıldızlar daha uzak göründü,
Bir elim geçmişe tutundu,
Diğer elimse boşluğa.
Bir köşe başında unuttum kendimi,
Ve her dönemeçte kayboldum biraz daha.

Büyümek, demek ki böyle bir şey,
Eksildikçe çoğalmak,
Yolları bitirip, hep aynı yere dönmek.

Belki bir gün,
O dolap açılır,
Ve içinden o eski ben çıkar,
Rüzgârın peşinden koşan,
Ayakları çıplak, gönlü hafif,
Bir çocuk gibi yeniden.

O zamana dek,
Gölgelerimle konuşup,
Yılların bıraktığı izleri takip edeceğim,
Bir rüzgâr eserse,
Belki ben de hatırlarım kim olduğumu.