Rüzgarın Koynundan Şiiri - Evrim Alca

Varlığımı bırakmışım,
Nereye estiği belirsiz deli bir rüzgarın koynundan,
Savrulup duruyorum,
Bir ileri bir geri,
Çarpıyorum duvardan duvara,
Hayat pazarına düşüyorum en sonunda,
Delice esen rüzgarın koynundan,
Pazardan arta kalan kırıntıları topluyorum,
Küçük tebessümlerle,
Biraz sevgi, biraz mutluluk, biraz umut,
Biraz da yaşam sevinci,
İçimdeki derinliklere koyuyorum hepsini,
Kimsesizlikten donmuş ellerimle,
Titreye titreye atoyorum bir çırpıda,
Derin acılarımın üzerine,
Bir an unutmuşum,
İçimdeki ucu bucu görünmeyen yangını,
Küle dönüyor içime attığım kırıntılar,
Islak gözlerle bakıyorum çaresizce,
İşte o anda,
Rüzgarın yüzüme vurduğu ağır tokatla,
Kapılıyorum yeniden delice esen rüzgara,
Bir şeylerin intikamını alırcasına savuruyor,
En sonunda iki karış toprağın üzerine bırakıyor beni,
Ne ileri ne geri,
Delice esiyor başucumda,
Sonrasında hayata dair ne varsa,
Benden alıp gidiyor umarsızca,
Cansız bedenimi,
İki karış toprağa hediye ederek,
Esip gidiyor öylece,
Ardına bile bakmadan...