Bir adam vardı,
suskun bir şehrin unuttuğu odada,
duvarları beyaz, serinlikten örülmüş,
adı annesinin yatmadan önce ettiği duada gizli.
Tenine rüzgâr dokunurdu,
ama sevdiklerinin elleri değil;
biraz beton kokusu,
Seziyorum ki kaçacaksın..
Yalvaramam koşamam
Ama sesini bırak bende
Biliyorum ki kopacaksın
Tutamam saçlarından
Ama kokunu bırak bende
Devamını Oku
Yalvaramam koşamam
Ama sesini bırak bende
Biliyorum ki kopacaksın
Tutamam saçlarından
Ama kokunu bırak bende
İnsan bazen kelimelerle değil, susarak teşekkür eder ya işte ben de o suskunluktayım şimdi.
Yalnızlık büyütür bazı adamları, evet... ama bir çiçek gibi büyüyen bir kız çocuğunun gülüşü, o adamın içindeki en karanlık sokağa bile güneşi taşır.
Senin gibi bir kalp okuyorsa beni, ben de kendime biraz daha inanırım.
İyi ki varsın...
Ah Olcay sen de olmazsan ben kimi okuyacağım..
İyi ki varsın...
O yalnızlıklara çekip giden adam, kızının büyüdüğünü gördükçe hep sessizce de olsa, kırık dökük te olsa bir yanı mutlu ve gülümseyerek yaş alacak... biliyorum...
İnsan bazen kelimelerle değil, susarak teşekkür eder ya işte ben de o suskunluktayım şimdi.
Yalnızlık büyütür bazı adamları, evet... ama bir çiçek gibi büyüyen bir kız çocuğunun gülüşü, o adamın içindeki en karanlık sokağa bile güneşi taşır.
Senin gibi bir kalp okuyorsa beni, ben de kendime biraz daha inanırım.
İyi ki varsın...
Bu şiir ile ilgili 2 tane yorum bulunmakta