Gurbet Şiiri - Olcay Arslan 2

Bir adam vardı.
Suskun şehrin unuttuğu bir odada.
Duvarları beyaz, serinlikten örülmüş.
Adı annesinin yatmadan önce ettiği duada gizli.
Dokunurdu sevdiklerinin elleri rüzgârda.
Özlemi kırık bir şarkının plağında yarım kaldı.

Adamın kızı vardı, salınır yüreğinin dallarında.
Yalnızlık ilmek ilmek örüyor şimdi duvarlarını.
Halıdaki leke bile ona bakmıyor artık.
Her adım bir boşluk, her gece yanan mum.
Bir parça umut, biraz is.
Islanmış eski mendili gözyaşlarıyla.

Yıllar önce vedalaştı.
Gözleri uzaklara iltica etti.
Zaman, onun için kavuşma biçimiydi.
Takvim yaprağından sessizce kopuyordu hayat.
Kızını, karısını ve annesini çok özledi.

İnsan kaçmak ister, en zor anında çocukluğunun balkonuna.
Sıcak ekmeğin arasına gizlenmiş annesinin sesini arar.
Onun hasreti tren garlarının sessizliğine saplanıp kaldı.
Hep hatırladığı bir sabahı vardı.
Karısının soba başında çay demlediği.
Kızının mışıl mışıl uyuduğu…
Şimdi o sabahlar bile
kartpostalın arkasına sıkışmış solgun bir anı yalnızca.

Şehir büyüdü, adam yoruldu.
Sesi küçüldü, başka bir dilin sessizliğinde.
Kendini bile işitmez oldu.
Ne bir mektup geldi, ne bir tanıdık sesi.
Yalnızca hatıralar…
Eski bir kazak gibi çöktü omuzlarına.
Kulaklarında ninniler değil, yabancı korna sesleri çınladığında.
Omuzlarına giydiği yorgunluk...
Sanki geçmişini sırt çantasına doldurmuş da
kimse fark etmeden adım adım siliniyordu hayattan.

Yalnızdı. Sessizdi.
Kimseye bakmadan yürüyordu.
Bir adım daha, biraz daha…
Belki bir gün geri dönecekti.
Ama o gün...
Tahta bir kutunun içindeydi artık.
Memleketinin toprağına değil....
Ölümün sessizliğine sarılmıştı.

Gurbet...
Bazen bir pencerenin pervazı.
Bazen tabutun içindeki yalnızlık.
Sessizlikte yankılanır hıçkırıklarla...
Bir mezar büyür uzaklarda.
Üzerine taş konmaz, çiçek bırakılmaz.
Bir annenin gözyaşlı duası olur.
Bir çocuğun sarılamadığı babası.

O adam, gurbetin tenhalığında kayboldu.
Sevdiklerine son kez sarılamadan...
Gözlerden uzak, kalplerde kırık dua gibi.
Gurbetin en sessiz yerine gömüldü.
Şiirin ortasında unutulmuş çiçek misali…