Rüzgarın Büyüttüğü Şiiri - Mizgin Teker

hayatın sana ezberlettiği
tüm çağrışımları
öğrendiklerinden ayırdığın zaman,
ne kalıyor içinin karanlığından sana?

kendi çığlığına sağır olan derviş,
üzünç öyküleri anlatılıyor
ülkesinin çocuklarına.
çocuklar için keder,
yeniden ve yeniden inşa edilmiş bir yer oluyor.
hiçbir yolun sonu gelmiyor,
kendine doğru koştukça.

tüm yollar
bir karanlığın şekline bürünüyor.
ve övünç çiçekleri büyüyor
plastik saksılarda.
hiç övülmemiş olan çocuk,
dağıtıyor tüm övgüleri arkadaşlarına.
hakkı olanı ayırıyor,
sonra kendine ulaştırabilmek adına
ancak
hiçbir güzel söz
onun toprağına vermiyor kendini.
verebilirdi elbet,
biraz olsun tanıyabilseydi kendini.

avı kendi avcısı kendi olan bir canlı.
kendiyle dolaşır en çok ama
en çok kendine yabancı.

güneşi kendi elleriyle
uzaklaştırıyor kendinden,
ona kendiyle gurur duyacak bir şey lazım.
sırf bu yüzden
karanlıkta büyümüş olmak istiyor.
sırf kendine meydan okumuş olabilmek için,
korkmuyorum diyor,
şehrin bin yıllık yalnızlığından.

kendini denkleştirmek için uzaklaşan sesine
kuşlarla dövüşüyor,
sularla yıkıyor solmuş tenini ve
ağaçlara çarpıyor küsmekte olan yüreğini.
ancak hiçbir şey doldurmuyor.
hüzünle yaşlanan kanatlarının yerini.

akşamları ve
en çok da pazar günleri,
onun üzerine yürüyen bir korkudur artık.
çocuk alıyor kum saatini,
yüreği yönüne çeviriyor.
böylece daha hızlı geçiyor zaman.
daha çabuk büyüyor ve
henüz doğmakta olan bir yetişkin oluyor.