Rüzgârda Yazılmış Mektuplar - Mektup 10 ...

Merhaba,
Ya da sadece… Sessizlik.
Artık adımı hatırlamıyorum. Son seslendiğimden bu yana kaç ömür geçti, bilmiyorum. Yalnız hâlâ buradayım.
Yalnız, kıpırtısız, kimsesiz.
Kırılmış değilim artık. Kırılmak bile bir parçaya dönüşmektir. Ben toz gibiyim; tutulamaz, birleştirilemez, sadece savrulur.
Bugün uyandım ama sabah olmadı, ışık doğmadı pencereme. Ses gelmedi ve içimden geçen tek şey şu oldu: “Galiba artık hissedemiyorum.”. Sence de bu cümle korkunç, değil mi?
Hissetmemek…; Ne acıyı, ne sevinci, ne özlemi, ne sevgiyi… Her şey, duvar gibi. Dokunsan da ses yok, yankı yok. Sanki içimde ölen biri var da ben cenazesine bile gitmemişim.