Rüzgara Dön Yüzünü, Şiiri - İbrahim İmer

Rüzgara dön yüzünü,
Kapat gözlerini,
Ruhunu sessizce öpmesini bekle.
Göreceksin,
Geçmişte umursamadıklarının ne büyük kayıplar olduğunu!

Kapat gözlerini,
Ruhunu sessizce öpmesini bekle rüzgarın,
Sakın unutma geri dönüşü yoktur
Kaybolan zamanın.

Eğer kaybettiklerin, kazandıklarından fazla ise hayat muhakemesinde,
Bu demektir ki aslında hiç aşık olmadın gerçekten,
Sırtını dayayıp sevginin duvarlarına,
İnanmadın aşka,
İnanmıyorsun aşka,
Öyleyse bir daha hiç aşık da olmayacaksın.
Ruhunu öpen bir dudak olmayacak soğuk ve kış akşamlarında,
Sahipsiz, sevgisiz ve yalnız yaşamak kalacak geriye sana.

Biliyor musun?
Aslında kaybetmediklerin, hiç kazanamadıklarındır.

Sevmeye nereden başlanır hiç düşündün mü sen?
Düşünmediysen eğer,
Bir sabah erken vakitte
Aç perdeleri, pencereleri,
Kuş seslerini dinle ağarmaya yüz tutarken şafak.
Güneşi al içeriye,
Rüzgara dön yüzünü…
Vakit çok geç olmadan,
Önce kuşları, balıkları,
Ağaçları, çiçekleri.
Sevmeyi dene,
Unutma,
Doğayı sevmeyen insanı da sevemez.

Rüzgara dön yüzünü
Saçlarını savuran,
Yüzüne dokunan,
Bedenini saran,
Ansızın esen o rüzgarın içinde ben varım.
Seni kalbinin en derin yerinden öyle bir öpeceğim ki!
Beni de sensiz esen rüzgarı da,
Unutamayacaksın bir daha asla…

Ansızın kapına geldiğimde,
Söz veriyorum pişman olmayacaksın,
Bir daha benden yana.

Saçlarını savuran,
Yüzüne dokunan,
Bedenini saran,
Rüzgara dön yüzünü.
Ansızın esen o rüzgarın içinde ben varım.

Ankara, Demetevler, 01/07/2006