Rüzgar Kül ve Hiçlik

Rüzgâr, bir niyetin izi gibi sürünür gövdesiz yollarda
sessizlik çırpınır sesini ararken
zulüm göz kırpar geçmişime,
ve kelime, devrilen bir ışığın altında eğilir.
yolunu bulduğunu sanarak.

*@demlenmisSiirler*

Kül, zamanı unutmuş bir gülün toprağıdır.
seher, kıvrılmış bir özlemin içinden doğarken
diken, nefesi çizdiğinde, acı geçmez hemen
artık... şimdi kadar diridir rüzgarda savrulan gül.

*@demlenmisSiirler*

Benlik, kendi gövdesini inkâr ederken
ayna, göremediğini anlatır mı?
bir “hiç”, sessizce konuşur
zamanla ve varlık, yokluğun boynuna yaslanır.
gölge, hakikatle konuşur kırılmadan.
Rüzgâr, kül ve hiçlik
üç zaman, bir gölgeyle birleşir sensizlik,
hakikati eğmeden taşır yolun sonundaki kadere.

23/07/2025
01:03 #Wahran
@demlenmisSiirler
(478)