Rüzgar bile Şiiri - Mustafa Kölemenoğlu

Rüzgar bile esiyordu,
Esiyor üşütüyordu.
Yağmur yağarken ıslatabiliyordu,
Söndürebiliyordu bendeki ateşi.
Hüzün bile mutluydu,
Buruk ta olsa bir tadı vardı,
Acıtmıyordu tarifsizce.
İşte öyleydi,
Aklından geçen ama söyleyemediğin gibi.
Yutkunduğunu görüp anlayabildiğim gibi.
Kimselere göstermeden görebildiğim gibi
o bakışlarını,
Anlayabildiğim gibiydi.
Camdaki buğuya yazıp okumaktan korkuyorum şimdi.
Gözümdeki yaş içime akıyor,
Daha da yakıyor,
Yutkunduğumu kimseler görmüyor,
Kimse ıslanmıyor o yağmurlarda
Yalnızlığımdan başka.
Bir deli fırtına duruldu,
Sakinleşti kendi içinde.
Kimse görmese de, bilmese de
Oyun bitti, seyirciler dağıldı.
Yıkık dökük sahnede bir yalnızlık,
Bir sen bilsen bile...