Rüzgar Ağlatısı, Umutsuzdu

Güneşli sokaklarda,
düşünceli düşünceli,
sakallarını sıvazlardı.

Hiç durmadan,
uzun gümüşi saçlarını ıslatıp,
arkaya tarardı.

Her bir tutamını,
bir yılana benzetirdi.

Yakınlardaki meyhanaden,
önce çığlıkları,
sonrasında kusmukları çıkardı.

Neden!
Yokluk ve varlık arası bu kadar, keskindi?

Neden!
Elmanın rengini kestiremez olmuştu, gözleri?

Ekmeğin kavgası mıydı?
yaşam sadece?

İyi ve güzel,
kötü ve çirkin,
arasındaki sarsıntıda,
dalgalanıp duruyordu hayatı.

Utanır oldu,
şaraplı akşamlarından.

Küfrederdi,
yıldızlara doğru bakarak.
Yaşamını koydu kendi cebine.

Küfrederek yine,
iğreti varlığını,
unutmak istedi.

Ağladı durdu bütün gece,
karısını özledi,
son salgında ölen.

Hiç hayat sunulmamıştı ona,
tunç kadehlerden.

Ölümü omuzlarına çöküverdi,
hayatı yeniden isterken.

Her salınışta,
yıprandı tarihin sarkacı.