Rüzgar Ağlatısı, Bir Şeftali Bin Kayısı

Bahçeye atılan,
bir şeftali çekirdeğinden çıkan bir fidan,
ne kadar şaşırtmıştı,
ne kadar umutlandırmıştı beni,
hayata dair.

Kayısılar da ne alımlıydı o sene.

Her biri evlenmek için yarışan kızlar gibiydi.
Yanaklarına,
güneşten allıklar sürdüler
bütün yaz.

Sonra,
her biri tatlı bir çığlık atıp,
ilk esen rüzgarda yere bıraktı
kendini.

Karıncalar bekleşiyordu altlarında,
düşenleri,
keyifle dişlediler.

Kimsesiz kalan hamak,
ağlamaklı salınmakta,
günaydın diyen rüzgarda.

Bahçe masasının üstü,
akşam yenilen karpuzdan yapışak
ve çekirdekli.

Bira sişeleri,
manzaranın parçası.

Gecenin,
üstümdeki baskısı tükendi.

Atik bir çalımla,
başladım güne.