Rüzgâr Şiiri - Adnan Durmaz

Rüzgâr çıktı-esti zaman
Saçların güldür güldür bulut içinde kaldı
Gazele düştü gülüş
Ah sen gitme –ben biraz da bulutların nazıyım
Koskoca bir kentin sürgün yeriydi kalbim
Benden sorulurdu aşklardan kalan onca düş
Bakarsın bir martı akar gözlerinin ufkundan
Gün geldi benden bilindi bütün ıssızlar
Olur ya açılır sandım zından
Gözlerinden
Yaram umut içinde kaldı
Gitme sen
Ben biraz da zayi olmuş sevdaların tozuyum

O harami gecelere selam olsun
Yüreği it gibi dalayan yalnızlıklara selam
Uçurumlar başında kelle koltukta sevdim
Değilse aşk olmazdı bu devranda gül bahçeleri ummak
Türküm ki sürgünlerin söylediğidir
Sokakların tenhasıydım ıssızların meczubu
Aah geceye akan kanda bilendim
Selam olsun
Urganını omzunda taşıyan o suçlu bendim

Hani
Nasıl olsa hayat
Bir yerde seni de ağlatmıştır
An vardır her ömürde çarpar acının göktaşı
O zaman
Kan içinde kalan o bulutu aldım ben
gözlerinin değdiği yerden
Saklarım hâlâ
Sil gitsin
Ama yaşandı bir kez
Ben senin yanağında gözyaşının iziyim

Ömrüm sana sürgünlükmüş gerisi boş
Farz et ki soluksuz bir ney gibiyim
Rüzgârı bilmeyen kamış
Alsın dedim
Gayri yollar
Ahımı yükledim de sırtıma
Kırık bir gülüştür ömrüm
Dağa taşa sığamayan sızıyım
Rüzgârda kumun sözü
Söyleme adımı
Gidenlerin yaktığı ateşler kalır ya hani çöllerde
Karanlıkta kanayan ateşlerin közüyüm
Ömrüm sana sürgünlükmüş
Ben ki aşkın söylenmeyen sözüyüm

Adnan Durmaz