Rüzgar Şiiri - Onur Duru

rüzgar ıslık çalıyor
uçurum aralarından
ve tebessüm içindeki güneşle bir oluyor
doldururken insan ruhunu
aç ruh,ölü ruh
morarmış bedenden ayrılıyor
boş nehir yatakları geniş vadiler ve yükselmiş iğretiler
ardında yok oluyor birer birer
üstünden geçerken sefil karıncaların
küçük bir lale görüyor
sıkılmış bir yumruk gibi uzanıyor
üşüyen ve korkan ruhuma
onu alıyor ve özüne sokuyor
ki arıların ve kelebeklerin
neşelerine ortak olsun
ve onların kentlerine
yolculukla karşılık versin