Rüyasal Şiiri - Kağan İşçen

omuzlarımda taşıdığım kekre yarım ölümdü özlem
parmaklarıma değin her mevsimine kendimi böldüğüm
yarınlarımı toprağı adımlarımla yararak ektiğim
bir sonsuzluk korkusunda...

sonlansın istiyorum son yalnızlığı insanoğlunun
sonsuzlukta kaybolmak korkusuyla tüllenmeden ömür
ve aklımızın maviye acemi lekesiz göğüyse sevda
bulutlanmadan çocukluğumuzun rüyasal kısalığı...

mütevazi pazartesilere benzemeliydi güleç yüzün
iç huzursuzluğumun son basamağında sıcacık sarsıcı
kır günleri gibi kendinden bir aydınlıkla arınmış
kalmalıyım hiçbir şeye benzemeyen bir pazarteside...

erken baharlara alışkın değilim bilerek geç geldim
geç geldim geç öpüşlere yılkısı açık beyaz muştulu
kendimi ben kirlettim aldandım ölüme acelem sanaydı
sanaydı kuşkulu gitmek kendindeki bir başka kendine...