Rüya Üzeri Sonsuzsun Şiiri - Veysel Toprak

Hangi şehirdenim ,
bilmem!

Fena sayılmaz halim ,
yalan!

Sen varsın;
ağaç yaprağından daha güzel,
gerçek!

Annem yaşarken,
gökyüzü maviydi!
Şimdi çöl kokusu çekiyorum içime,
kabuk tutmuyor kalbimdeki yara!

Anne bak
gözlerimde bulutlar
yağmur eşliğinde
ben sende durdum
ne olur
kokunu bana uyarla...

Annem yaşarken,
mutluluk şekerden bir şadırvan olurdu.
Şimdi her sıvı tenimde lav!
Ey sesimi kimyasına süzdüren irkiliş
Çok sevmek nasıl incitir kalbimi?

Dünyanın sonluluğu doğrudur
anladım, öleyim bu hüzünden!
Yeterki,
tülbentinin kokusu dolsun içime...

Ve ne zaman ki kapısız bir kafes gördüm
ölümün öbür ucuna gittim
-unutulan masalların sonuna-
-yanan bir ağacın alevine-
-firara yeltenen düşlere-
ben onu görmeye gittim ,
gitmelerin öbür ucuna...
Gittim
gittim aklımın kontrolden çıktığı âna kadar
tekilleşen fikrimin sessizliğine
yalnızlığın kanat sesine kadar
yokluğunun yayında ok olup gittim...

Ve sonra sevgi göründü;
oyuncak bebeğin
ağlama ile kucaklaşması!

Tek bir şeyde onca şey görünür mü?

Toprak gördüm,
kırk ikindi kokluyordu.
Kadim yaralar gördüm,
kesikleri ah u zardan.

Hayret ettim durmadan
annemin en sevdiği çiçeği
bulmam gerekiyordu yılmadan.
Koku göründü
dalga göründü
kar göründü
masal göründü
hayatın rutubetli tarafı
yağmur damlalarında yalnızlık kokusu
çiçeğin topraktan fışkırışı
asmanın duvardan dökülüşü
pencere ile ışığın savaşı
karanlığın arkasındaki
aydınlığın öksürük sesi
açıp kapanan
yalnızlık penceresinin saf sesi
ölümün deri değiştirmesi
ruhun kendi kendini tutarken çatlaması

Ve ahh ay ışığı
aydınlat ruhumda kararan geceyi
beni sihrindeki süngüyle öldür!

Ben;
dünyanın başlangıcına uzağım belki
ama ölümün müreffeh nabzını tutuyorum.
Ceninin ıslak kaderine aşina olsam da,
insanın
her daim toprağa direnişine ne demeli ?