Rüya Görmeyişimden Beri Mutsuzum

uyruksuz su akar çatlamış damacanalarında buyruksuz itaat eder dereler eğim olunca toprakta deyim yerindeyse arsızdır kuşkulu gözlerle bakan gökyüzü son sözü dudaklarında kurur ölülerin ruhu ıslaktır bulutların sıcaklığı içinde kalsın istemez güneşi dokunur ayak izine ayın el sallar yıldızlar çocuklara ya da bana öyle gelir uykusuzluğumdan belki de susuzluğumdandır bu serap rüya görmeyişimden beri mutsuzum toprak barınamaz yalnızlığın çöllerinde bir tek kum tanesi kalır fırtınadan geriye denize atlamak gelir içinden insanın ortadan ikiye ayrılır bu yer küre içinde ne mi var deniz kabuklarının oksijenin uğultusu ‘işte orada hayat var…’ der bana Tanrı ‘öyleyse su da vardır’ diye umut ederim kökleri sevgi ister dünyanın deniz maviden bir tuz ister leşin kokusunu gönderir akbabalar bacaklarıyla yürür insanlar ya da bana öyle gelir uykusuzluğumdan belki de susuzluğumdandır bu serap rüya görmeyişimden beri mutsuzum gökyüzü bardaktaki suyumu çalar geri verir hayallerimi Tanrı’lar