Rüya Şiiri - Abbas Paksoy

Rüya
Dünya, artık durdu, dönmüyor.
Zebani vuruyor, sormuyor.
Biraz, mola bile vermiyor.
Feryadımı, dostlar duymuyor.

Bu, kabirde olan cezandır.
Daha, mahşerle, cehennem var.
Açta, dünya kitabını gör.
Bu ne biçim hikmet, ey Rab’bim.

Dediler, burda çok rahatsın.
Bırakında, mahşere gitsin.
Defterini, kendisi tutsun.
Günahsız defter ver, ey Rab’bim.

Zebaniler, sen git dediler.
Yollarıma, diken koydular.
Üstümdeki, kefeni soydular.
Ayıplarımı ört, ey Rab’bim.

Rab’bim, cennet’ten ver yerimi.
Kötü eyleme, kaderimi.
Yıyka, yüzümdeki kirimi.
Ben kapına geldim, ey Rab’bim.

Mizan terazisine sürdüm.
Sevapla, günahımı gördüm.
Bende, eller gibi sırdım.
Sır kalmadı açtın, ey Rab’bim.

Cehenneme, postaladılar.
Vahşileşmişim, usladılar.
Anlıma, damga süslediler.
Sil anlımdan onu, ey Rab’bim.

Cehennemin, içine girdim.
Benimle, yananları gördüm.
Olanları, kendime, sordum.
Gece rüyamı, böyle gördüm.

Paksoy durma, ibadet eyle.
Durumu, insanlara söyle.
Gördün; Rüyayı hayra eyle.
Sakın olmasın, sonun öyle.