Rüya Şiiri - Özlem Deniz

Bir ayrılık hikayesi, kahramanı biz
Görememe usulünün eseri sevgisiz,
Başını kaçırdım, devamıysa giz
Acıydı başı sonu, mutluluk eskiz

Bir gece apar topar bindik bir arabaya
Ayrıldık oyun bahçeli evimizden bir anda
İşte felaket oldu o anda
Ağladım, pabuçlarım yoktu ayağımda

Birileri acıyıp bakıyordu yalnızlığıma
Günler günleri kovaladı çocuk yaşımda
Oysa bu bir rüyaydı ben biliyordum
Ayakkabım yoktu, sıkıntıya yoruyordum

Arkadaşım tekti, küçük kardeşim
Babamı özlemiştim görmek yasaktı
Uzaklara baktım hasretti gözlerim
Çamurdan eşyalar yaptım, avundum

Annem güçlü bir çınar gibi koruyor
Besliyor büyütüyor, çabalıyordu
Eşyalar alıyor, yeterim sanıyordu.
Başını tutuyordu, bazen ağlıyordu

Bir yer sofrasında kahvaltı ederdik
Üç kişi kalmış yarım bir aileydik
Altı ay süren bir kimsesizlik
Acımın içinde sevgi annemdi

Biz kardeşimle uslu çocuklar olup
Bir de susup sahipsiz acılarımızı
Uyku bilmez başından kederini alıp
Okşuyorduk annemizin saçlarını

Sancılar doğdu içimizde, büyüttük
Tanımadı annem nerelerde sakladık
Gel zaman git zaman küsmeyi öğrendik
Taşardı isyan, bilmeden büyüdük

Bizim öykümüz uzun ve çetin
Yıllar götürdü her birimizi bir yana
Gözlerimiz buğulu durur ve serin
Gülümseyen yalanı tanır sevdada

Şimdi korkar yüreciğim
Anıları hiç yaşamamış gibiyim
Yüzü yüzümde annemin
Umudumu yitirmesem, dileğim