Rüya Şiiri - Erdem Kapusuz

siren sesleri
yapışkan bir sıcaklığa dönüşüyor
gecenin sabaha evrildiği
şu zamanda
zamana ve mekana dair
neler varsa birer birer siliniyor
bir alzheimerlinin
günlüğüne benziyor yaşadıklarım
sessiz bir derinliğe tanık oluyor
ve sonra yeniden
yeniden yeniden oluyorum
sanki ilk defa oluyormuş gibi,

gecenin sokaklarında yapayalnız yürürken
köşeye sinen eski acılar ve yokluklar
tedirgin bir zaman sıkışması yaşıyorlar
yüzün kayboluyor acılar ve yokluklarla
köşe başından,
yetişmeye takatim kalmamış
düşünüyorum konstantinemi daha evladır
yoksa islambol mu bir şehrin kaderinde
yok yok
acının tutanakçısı değişsin binlerce kere
bir tek tutanakçı kalır
ve acılar dolusu bir kağıt,

ben seni değil seni sevmeyi sevdim diyor
gazetelerin birinde,
sevmek birazda mazoşist olma eğilimidir,
içimizdeki çocuğun
ve sen
benim yanımda bir kez olsun
mazoşist olmayı istedin mi?
olmasın varsın,
ve olmasın ki bir daha ben olmayayım
boşluğa yazayım ben en güzel şiirlerimi
olmasın varsın
erguvan kokulu bahçemizin içinde
sana yeşertiğim o güzel düşler
gecekondu yıkıntısında sıkışsın kalsın
bir daha hiç dışarı çıkmasın
olmasın varsın
bahçede ki ayva ağacı teninin
kokusunu taşımasın,

gece nöbetlerinde
bir dost demliğinde
sohbetlerimiz vardı,
birde aşklarımız,
acemiliğimizin iliklerimizi
doldurduğu
yavan ve havada
hep acı veren
ama bir o kadar tatlı
sabahlara kadar demlerdik
bütün aşklarımızı
ve sabah kapının arkasındaki
çiviye asıp tüm
azıklarımızı
yeni güne
bir rüya tadında başlardık...

uzak otobüs yolculuklarında
törpülendim ben ve tövbe ettim
bir daha uzun uzadıya
aşık olmamaya,
salya sümük zamanlardan
kaçıp
bir daha ıssız asfaltların
telefon kulübeleri nöbetini tutmamaya
sildi beni her durduğumuz şehir,
her geçtiğimiz kasaba
oysa ben acılarımı doldurup
bir cezaevi aracına
bakmadım arkama bir daha asla

şimdi siliniyor
tüm izler tüm zamanlar
bir alzheimerliğin
tutanağında,
yaşam
sen
ben
aşk
sevgi
dostluk
hepsi bir rüya...

Ankara 22 Temmuz 2007 Pazar