Rüya Şiiri - Talip Kalkan

Dokunduğum taşta olsa bir ten
Saçmalıkta olsa bir söz konuştuğum
Kalbimde ne ırmaklar akıttım
Söz gelimi bir gülüşe
Bir dokunuşa kenetlendi ruhum
Ürkekçe kaçıyorum iklimlerden
Bakışlar bana ağır geliyor
Tutamıyorum küçücük bostanımda ellerinden
Sessiz ve renksiz büyüyen çiçeklerin
Çünkü dudaklarımı yakıyor dikenleri
Ellerim kaba saba bir aşkı tazeliyor bazen
Çocuklar trenleri kovalarken…
Herkes gitti
Denizler boşalıyor yüklü gemilerinden
Bir ben bekliyorum sessiz limanda
Yanımda ben ve onun yanında bir ben daha…
Tarihin her bir tekerrürü geziniyor şakaklarımda
Perçemlerim ıslanıyor bir sesle.
Güneş gittikçe uzaklaşıyor şehrimden
Şehir isli bir dumanla örtülü
Ve ben şehrin penceresinden
Uzaklaşan gemilere sesleniyorum
Durun biraz!
Toprağa acı veriyor tren çığlıkları
Bir dilencinin avucundaki sadaka kadar az
Sayılı günler kadar çok
Kalbimde bir aşk kadar eksik
Bu şehirden kaçmayın.
Duyulmasa da bir çığlıktı kopardığım
Koklayamasam da toprak! Asfalt yollar…
Gözlerim bir noktada beliriyor
Sendin o gördüğüm, senin karaltındı
Yağmurlu bir gecede, bulutlu penceremden…