Rûya Şiiri - Mustafa Doğan Kuzgun

Dün gece yatarken yatakta
Çok güzel kâbus gördüm, sanki rûya
Ormanların derinliğinde, yeşil çimenlerin içinde
Balta girmemiş ağaçlıklarda
Yürüyorum bilmediğim yollarda,
Yürüyorum...
Yürüyorum...
Bilinmezliğe doğru yol alıyorum.
Bir ışık, bir parıltı gözüme ilişiyor
İki maymun bir biriyle didişiyor.
Uzun ağaçların gölgeleri donduruyor,
Kuru otların üzerine düşen güneş kavuruyor.
Ben gittikçe ışık büyüyor, küçülüyor...
O da ne!
Işık yok oluyor, her taraf kararıyor
Bütün hayvanlar bağırıyor, kaçıyor.
Ama hiç biri bana dokunamıyor.
Karanlık, her yer karanlık...
Göz gözü görmüyor.
Ben daha hızlı yürümeye başlıyorum,
Beni kendine çeken ışığı arıyorum.
Görüyorum! ..
Ama bu ışık gözlerimi kamaştırıyor
Yine de görüyorum.
O da ne!
Biri bana bağırıyor.
Olamaz! ..
Hayır olamaz! ..
Tüh be, kardeşim uyanmış ağlıyor.