Rüya Şiiri - Ahmet Yılmaz 14

Hanım Ninem ellerimden tutmuş sürüyerek götürüyor beni.
Kınalı, buruşuk elleri ne kadar güçlü, ne kadar diri.
Güneşte kavrulmaktan sarıya çalmış yeşil şalını düzeltip,
Ahmet! oğlum, diyor burası iyidir.
Burası yola yakın, buraya gömün beni.
Sıkıca tembihliyor sonra ;
sen bebektin, annen iş görürken ben bakardım sana, ben doyururdum karnını,
Ağzımda çiğner ekmeği, sana yedirirdim.
Meğerse verem olmuşum. Sana bulaşmadı, beni öldürmedi iyi mi!
Allah'ın dediği olur oğlum, senin, görecek günlerin, benim, çekecek çilem varmış.
Buraya gömün beni, burası yola yakındır, insanlar ziyaretime gelirken zahmet çekmesin.
Tanımadığım bir coğrafya, daha önce hiç görmediğim bir kabristan.
Kalabalık, çok kalabalık.
Başın sağolsun diyorlar bana. Hanım ebe çok iyi bir kadındı.
...
Kalabalık bir dolmuştan iniyorum. Dayımların evinin kapısındayım.
Kalabalık, çok kalabalık.
Dayım karşılıyor beni.
Dayım kısa boyludur,
lakabı ondan Küçük Abdullah.
Hamaldır, tüm dünyayı sırtında taşır da bir defa of demez.
Helal lokma lafını nerede duysam, imanlı adamdı sözünü kimden duysam aklıma dayım gelir. Küçük Abdullah...
Elini öpüp dayı diyorum şimdi ablanı defnettim geldim, hemencik şurası, üç adım.
Sıkça ziyaret et kabrini olur mu?
Sonra Cevahir Yengemi görüyorum Nur yüzünü hüzün kaplamış. İsyan sayar Allah diye ağlamaktan utanıyor.
Oğlum diyor, Necatim!
Seni de toprağa vermek varmış kaderimde.
Demek Necati ağabeyimin toyu bu kalabalık.
Sen benim çocukluğumun kahramıydın.
Hep sana benzemeye çalışırdım, neden bu kadar çabuk, çocukluğumu da alıp gittinki bu dünyadan?
...
Sonra yine kalabalık bir kabristandayım.
Amcamı görüyorum, Hoca Amcamı.
Gencecik evladını veriyor toprağa.
Ciğerparem, tek ağabeyim, herşeyim Hasan abimi.
Sadullah dayım ve Saniye yengem bir köşede sessizce ağlıyorlar.
Vahap amcam, Köroğlu amcam, Sadettin amcam ellerinde kazma kürek mezar kazıyorlar.
Benim elimde küçücük bir kundak.
Üzerinde Bebek Yılmaz yazıyor.
Kızım , doğmadan kaybettiğim biricik kızım.
Kız çocuklarına merhametim...
...
Tek başımayım kabristanda.
Elimde kazma kürek, hepsini gömdüm toprağa.
Başkalarını da gömdüm.
Sakladım sevdiklerimi.
Çok dua ettim.
Çok ağladım.
Kabristan çamur oldu.
Gideyim artık dedim.
Ayağım çamura battı.
Sonra her yer karardı.
nefesim tükendi, kafamı tabuta çarptım.
Ölen benmişim...