Rüya Şiiri - Anıl Kılıç

RÜYA Geceydi. Şehrin sokakları suskundu, gökyüzü yıldızsızdı. Ve ben, uykuyla uyanıklık arasında sıkışmış, gözlerimi kapattığım anda kendimi bir rüyanın içinde buldum. Onu gördüm. Sessizce duruyordu karşımda. Gözleri... ah o gözler... Yağmuru kıskandıracak kadar doluydu hüzünle. Öyle derindi ki, bakmaya korktum. Çünkü her bakışta daha da batıyordum içine. Ben kalmasını isterken, o gitmek istiyordu. Dudakları kıpırdadı. Ama söylemek istediklerini değil, suskunluğunu bıraktı havaya. Rüyada bile sessizdi. Ve işte o an... İçimde bir şey kırıldı. Sevmenin ne kadar ağır bir yük olduğunu anladım. Çünkü bazen sevmek; sadece birinin gitmesini seyretmekmiş, elin kolun bağlı, yüreğin darmadağınken… Adım attıkça ondan uzaklaşıyordum. Ama aslında her adımda biraz daha kendimden kopuyordum. Sanki kalbim paramparça bir bulmacaydı ve eksilen her parça onun adıydı. “Gitme,” diyemedim. Çünkü rüyalar bile gerçek kadar acıtıyordu artık. Ve uyanmak, bu kez bir kurtuluş değil, başka bir kayıptı. Sabah gözlerimi açtığımda yanımda değildi. Ama yokluğu, yastığım kadar gerçekti.