Rüya Şiiri - Keyfe Keder

Sensiz senli düşüncelere dalarken
Bir rüya gördüm.
Eski zamanlardaydık;
Eskimeyen Süleymaniye’nin dar sokaklarında.
Sen önde, gölgen gölgemle el ele ilerliyorduk,
Güneşin İstanbul’la vedalaştığı bir vakitte.
Cumbalı bir haneden Münir Nurettin sesleniyordu:
Beni kör kuyularda merdivensiz bırakma!
Sanki yüreğimin sesine ses verircesine..

Mısır Çarşısı’nın kalabalığında kayboluyordu gölgen.
Ben seni kokundan,
Envai çeşit kokular içinden,
Yüreğimin gözüyle buluyordum.

Eminönü’nde, dokunamadığım pamuk ellerinle,
Sen güvercinleri beslerken;
Sevinçten duyulan sesler,
Kuş sesleri değil,
Kalbimin kanat çırpınışları oluyordu.
Bir düdük sesiyle irkiliyorduk.
Şehir hatları vapuruna yetişmek için
Martılarla yarışıyordu gölgelerimiz.

Üsküdar vapuruna biniyorduk.
Bakışların mı gökyüzündeki Ay’ı eşsizleştiriyordu?
Ay mı yüzünü doyumsuz bir seyre çeviriyordu?
Diye düşünürken,
Martıların eşliğinde Boğaz’ın serin sularında yol alıyorduk.

Yol alan vapur muydu?
Yoksa sensizliğin peşinde sana koşan,
Ayakları, sana ram olmuş yüreğim miydi?
Derken serseri bir uyku böldü rüyamı…

22.12.2017 saat:04.29