Rûyâ Şiiri - Zeynep Beşen

Yusuf arayan kendine baksın
Zuleyha yi arayan kuyuya düşsün
Düşmez ise tasa etmesin
Düşüceği yeri beklesin..
Firavuna; lanet okuyan kalbini yarsin,
Ibrahim olmadan ateşi saran eline yansın.
Şems derler mevlana derler,
ikisini bilmek isteyen kimyaya baksın..
Kaybolmak isteyen geceye değil dünyaya dalsin.
Kendini arayan varmi bilinmez
Demekle susmak aynı yere akmaz
Gönül gönül derler
Adını söyler gecerler
Söylemekle etmek aynı yere akmaz..
Kurak topraktan hayir beklemeyen
Otursun dursun tembelliğine kansin.
Daglar aşılmaz yollar şaşilmaz diyen
Durdugu yerde yitişine baksin.
Sana aşik demem dünya gözümle
Sorma gözümü bana
O emanet sen gibi bir susta.
Deme! bana artik aşık
Yüzünü seçe biliyorum
Körleşti elim sana karşi
Yüzümü yuzunden buluyorum artik.
Hatir dersin sitem edersin
Aynani kaybetmis elini goŕ mezsin
Ey kaşı kara,içli dua bir incinen gönül sendemi zannedersin...
Sana ayna oldum
Yol oldum
Kapina geldim üç kere ar etmedim vurdum
Gurur denen illeti ben basimdan savdim
Ben bendekini sana gelmeden kovdum
Lakin sevgilim efendim
Daha fazlasina luzum bulunmaz.
Bir incinen gönül sende mi sandin..
Kendine bakmaz bana bakarsin
Bende gördüğün ben degil senim
Çoktandır bilmesende
Bende baktığın her hâl çoktandır sensin
Bilmeden etmeden kendine kizarsin
durup durup bilip bilmeden kendine
Susarsin...
Bir çıldırmış ruya senin kimi sanirsin..
Yar olan yarini anlar derler
Sevdimi körleşir gururu kendini yener derler..
Arasina dunyadan kimseyi almaz derler
Aramiza koca bir seni koyan kim?