Kirli beyaz sayfalardaki silgi izlerinden kalma bir hikaye bu. Kimse görmesin diye üzerine kapaklanışım, sana olan bencilliğimdendi. Bu yüzdendi yorgan altında uyumam, rüyalarımda bile gizlerdim seni...
Anla Rüveyda....
Eskiden kalma resimlerde arıyorum şimdi gülüşümü. Bir valiz dolusu eşyanın içine saklanmış mülteci hayallerimi gönderiyorum sana. Yüzüme yakışan tebessümleri yanaklarındaki gamzelere gömüyorum. Her gülüşünde eziliyorum Rüveyda. Aklıma gelen, senden arta kalan günlerin benden alıp götürdükleriydi. Ve içime düşen hiçliklerle süslemiştim sensiz zamanların kum tanelerini. İçime her saplandığında yalnızlık, en çokta seninle kanatmayı sevdim yüreğimi. Dilime dolanan kekeme cümlelerden, sana bestelenmiş şarkılar fısıldıyordum. Birer birer firar ediyordu sana yasaklı sözlerim, yazıyordum. Tek celsede darağacına uğurlanacak kadar suçluydum, ve aslında tek bir sözle anlatabilirdim birçok şeyi sana. Ama senin gözlerine bakıp söylemek istediklerimi susuyorum şimdi; O yüzden kimse anlamıyor beni Rüveyda...
Dinle Rüveyda...
Arafında çırpınan bir yüreğin şarkısını söylüyor pencerene vuran yağmur taneleri. Bir sır gibi gizlediğim duygular ""sus" emriyle boğuluyor en derinimde. Hangi ölüm kurtarırdı beni Rüveyda, hangi şehrin kollarında avuturdum sensizliğimi. Sol yanımın yarım kalmışlığını matem rengi sokakların kaldırımlarında tamamlıyordu ayaz. Kangıren olmuş ellerimden sana sunmaya çalıştığım kalbim kayıp düşüyordu. Gökyüzünün karasına dokunan rüzgarlar bir gün sabahın ılık yüzüne değince, bir umut filizlenirdi belki sebepsiz, nedensiz bir fırtınanın ardından. Ve güneş sakındığı çehresiyle selamlar geceyi. Ama seni gökyüzünün güneşe açılan kapısı bilmek, gündüze ihanetti. Oysa başlayan her güne seninle doğmak, seninle bitirmek gecenin hükmünü, ve gözlerimin taşıdığı yorgunlukların nihayetinde erememek vuslata. Sana duyulan hasret bile bambaşkaydı Rüveyda...
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta