Rüstem Şiiri - Orhun Savrın

‘’ Nefesten gemileri adamın ‘’ demiştim bir Ocak ayı
Bir kadının en hassas olabileceği konulardan biriydi
‘’Aşk’’ demiştik zamanında yaşanan duygulara fakat
İçimizden biri yanılgının eşiğinde asıp gitmişti ümitlerini
Yok olmuştu geleceğe dair bütün güzel olasılıklar
Dün gece bir balıktım misal gece 04:00 sularında
İstiklal’i yüzerek geçmişim ve haberim yok bundan
Sana ait olan her şeyi yakmak için anılar dahilinde
Kör topal bir adam kaldırdı bulunduğum kaldırımdan
Dert dediğim derdi ben ona anlatırken gülümsedi
Anlattıklarına ne bu kulaklar ne de ruhum dayanabildi
Saatlerce oturduk bir sokağın köşesinde belki
İlk kez bir dilencinin sigarasını paylaşması benimle
Ve de onca kişi arasından onun anlayabilmesi beni
Sevdiği kadının acımasızca ölümünü anlatırken bana
Tuğla yığınları arasında sıkışmış kemikleri kırılarak
‘’İbrahim’’ adında bir oğlu olmasına yakınken hemde
Duyduklarımdan çok yüzünde ki gülümseme çekti dikkatimi
17 Ağustos 1999′ da o lanet günde kaybetmişti sevdiğini
Sokakta görsen bakmayacağın bir dilenci adı da ‘’Rüstem’’
45 yaşlarında olmasında rağmen 1000 yıllık bir dert
Hayatı karşısına almış yaşıyor ise hala daha inadına
Ne sensizlik bir ölümdür benim için
Ne de sensizlik bir ızdırap