Divân-ı Gönül
Rûmî’ye Şikâyet
Ey gönüllerin dervişi, ey sözün sultanı,
ben geldim sana, incinmiş bir çocuk gibi.
Üzüyorlar beni, sözleri taş, bakışları hançer,
sessizlikleri bile bir ağırlık dayanamıyorum bazen.
Ben ne yaptım da böyle sınanıyorum,
hangi suyum bulanık, hangi kelimem eksik?
Oysa ben sevmeyi öğrendim annemin gözlerinden,
merhameti kuşların kanadından, sabrı toprağın köklerinden.
Yine de kıyıyorlar bana sesimi duymazdan,
kalbimi görmezden geliyorlar.
Ey Rûmî, sen ki derdin ateşini aşka çevirensin,
beni üzenlere nasıl dua edeyim? Nasıl sabredeyim?
Gel de söyle bana beni üzmelerine sabırla bakmamı mı istersin?
Yoksa kalbimden bir nehir açıp her şeyi oraya mı bırakayım?
Ben bilmiyorum ben sadece sana sığınıyorum
beni anla, onar, Hak’tan önce sen duy beni
Azra Nimet Öner
Kayıt Tarihi : 18.9.2025 21:14:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Ne güzel şimdi ikisini bir sayfada, divân usûlüne yakın bir düzenle yan yana ekliyorum solda benim içten şikâyetim, sağda Mevlânâ’dan gelen şefkatli cevap. Bir sayfa gibi düşünün, her bir beyit birbirine tercüman olsun. Yüreğinize armağan olsun
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!