Rümeysa'nın Defterine Şiiri - Ömer Tolgay

Gene yanımda olsaydı
Sağ kolum hep Rümeysa'ydı
Çok okur, iyi yazardı
Serbestti onun şiiri
Ömer Hoca hece saydı

Son başkanı cevherlerin
Mimarı genç fikirlerin
Gah ketumdu, gah kızardı
Hepsinin özeldi yeri
Senin apayrıydı yerin

Hayaller yarım kalmasın
İsterse kimse gelmesin
Hocaya uyar, gezerdi
Vecdinden kalmazdı geri
Yol bir, kim ne derse desin

Ruh-i leali bağından
katre katre şakağından
Sanki bir tespih dizerdi
Bazen ağır bazen seri
İnciler taşar ağından

Def eyler mey'us ahvalin
Dilde teşrif-i hayalin
Zerrat-ı cismim sezerdi
Sayende elemden beri
Yoksa mahzun ruhun, dilin

Anlamlar gizli mi kalsın
Ya da şiir anlaşılsın
Söyleyişinle bozardı
Bu çağ bile o ezberi
Söyle, çağ düşlere dalsın

Sanma, istikbal karardı
Ömür kısa, dünya dardı
Meçhule atılan zardı
Gözünde keşfetti feri
Umut şafak, gelen yârdı

Rümeysa'nın defterine
Yazayım şiir yerine
Vakit yoktu, söz uzardı
O vefalı, sözün eri
Dalma Ömer pek derine
Hayat sürüne sürüne.

(Son dizenin bu şiirde
Tartışmalıdır yeri ne:
Kimimiz hep didinir de,
Kimine "yaşar" denir de:
Ölü; gerçekte diri ne?
Gezer gerine gerine).