Ruhunu yordun Şiiri - Cevdet Altay

sülükler toplanmış emer kanını,
var elden gidince yakar canını,
soysuza harcadın her imkanını,
ellisinden sonra yol verdi sana.

kırılmaz sandığın dalların vardı,
has bahçe içinde güllerin vardı,
muhabbeti saran kolların vardı,
zalimler gülmeyi çok gördü sana.

karınca misali didindin durdun,
bedenin incidi ruhunu yordun,
nice emeklerle bir yuva kurdun,
yıkıldı duvarın sel vurdu sana.

kırk yıllık dostların ele karıştı,
kim çabuk yıkarım diye uğraştı,
asabın bozuldu sabırın taştı,
yaşamak ölümden zor oldu sana.