Ruhunu Uyandır Şiiri - Sinan Karakaş

Bu ne bitmez gurbetlikmiş, kodeste gibi ruhum,
Gemi daha bitmedi mi, neredesin ey Nuh'um
Avuçlarım gökyüzüne doğru kanat çırptılar,
Bir şifaya odaklanmış garip kalbi mecruhum.

Fıtratımdan haberdarım, ondandır bu ahvalim,
Çaresiz mi bilmiyorum, el uzatmıyor valim,
Beni benden iyi bilen, takdir etmekte beni,
Biliniz ki benim ona, asla olmaz sualim.

Her şey kendi feleğinde, devri daim eyliyor,
Kendinden habersiz aciz, sanki bir şey biliyor,
Akılların yol aldığı, akıllar üstü akıl,
Sizi ben gönderdim bana, döneceksiniz diyor.

İnsanın aciz olduğu, gündüz gibi aşikar,
İblisin sana sunduğu, tezi aklından çıkar,
Yoksa Donkişot musun sen, kiminledir savaşın,
Gözlerinle görmediğin, bir virüs seni yıkar,

Sakın yarını bekleme unutma an bu andır.
El uzatan yoktur deme, uzanan el hep vardır.
Hadi kalk abdestini al, vur secdeye alnını,
Uyanmanın zamanıdır, kalk ruhunu uyandır.