Ruhunu Şeytana Satan Kadın.

kıyısında yaşıyordu hayatın
kendince.
her şeye sahipti,her şeye ragmen.
bir tek yüregi boştu,arıyordu.
çıktı karşısına kadın,
tam aradıgı gibi biri.
belkide aptaldı adam,
hiç aşık olmamıkştı ki,
ve
delicesine tutuldu kadına,
kadında ona (veya öyle sandı adam)
aldı çıkardı kadını bulundugu ortamdan,
bag bozumu kirli kaldırımlardan,
tam da düşecegi zaman.
tüm zorluklara ragmen devam etti aşkları,
hiç bir şeyi esirgemedi adam.
birgün
şeytan mı girdi kanına kadının,
yoksa şeytanı mı uyandı
belki de adamdan sıkılmıştı.
ne zaman uhuna şeytan girdi,
bir sel felaketindemi?
inşaat işçilrinin yanık seslerindemi
veya nasırlı ellerindemi
ve o
masum
sevdalı
mahzun
kadın gitmişti.
adamın parası kalmayınca
aşkı da bitmişti kadının.
ne zaman mı!
o klevyedeki ilk harfe dokunuşuyla
kaderini yazmaya başlamıştı kadın.
araya günler,
ayları, yılları koydu kadın.
adam anladı ama gec anladı kadını.
kadın ruhunu şeytana satmıştı
bedel,i ne kadardı.
yoksa kanlı yastık mı.