Ruhunda ne var

Ruhunda orospuluk var senin
Çıkmaz sokaklara girdiğinde yanlışlıkla,
Geri dönmenin haricinde yol aradığında.
Anında değil, ağzında fark ettim?
Nasıl da edepten uzaklaştığını düşündüm bu gece
Bu çıkmaz sokağın sonunda
Beton yerine acı kullanılmış her tuğlanın arasında.

Ruhunda orospuluk var senin
Suçlu olduğunu bildiğin her davada
Dimdik yürüyorken sen koridorda
Başını öne eğmek için bir neden aramadığında.
O masum diye sayıkladığım gecelerde
Beni nasıl bu kadar kolay kandırabildiğini düşündüm
Hepsi düşkünlüğümdendi (?) nasılda üşümüştüm.

Ruhunda orospuluk var senin
Biliyorum şimdilerde nerdesin,
Bir otelde, bir arabada, bir evdesin
Ve bir mahkeme salonunun fahişelere ait kısmında
Şahit koltuğunda vicdanın varken
Bir mahkeme salonunun tamda ortasında
Nasıl beceriyorsun bunu diye sormayı düşündüm
O fahişe suratına.

Ruhunda orospuluk vaar senin
Geride bıraktığın her iğrençlikten sonra
Yarınlara umutla baktığında fark ettim bunu.
Hak yediğin her kul hakkında
Attığın her içten kahkahada
Başrolünde senin olduğun bir tiyatro oyununun tam ortasında
Figüranlardan birinin karşısında
Ağzına aldığın her yerde
Özür dilemeli diye düşündüm çocukça.
Oysa ne güzel konuşuyordun orospuca.

Ruhunda orospuluk vaaar senin
Tamda ortasındayken ben her şeyin
Her şeyin kenarında kaldığında fark ettim bunu,
İstediğin zaman her şey olabiliyorken sen
Nasılda anlamadım fahişeliğinden,
Her şeyin yalandan ibaret olduğu bir hayatın tam ortasında
Bütün saflığımla bakıyorken resmine
Seni seven her nefisten nefret ettim
Sen nasılda bir fahişeydin
Ruhunda orospuluk var senin.