Ruhunda durur Şiiri - Hüseyin Durmuş 3

İnsan, canlıları yer afiyetle.
Akan göz yaşıyla acıyıp durur.
Yakalayıp besler, iyi niyetle!
Kesip pişirerek mide doyurur.

Avı kendisine bağlamak için,
Önüne yem atar tavlamak için.
Tuzağını kurar avlamak için,
Suçunu örtemez duyduğu gurur.

Canlının düşmanı yine canlıdır,
Bir kısım canlının ruhu kanlıdır.
En üstün avcılar hep insanlıdır,
Çünkü o, gelişmiş aletle vurur.

Açlık çöker cana aklı yitirir,
Baskın olanlar yer, avıı bitirir.
Silip süpürerek sonu getirir,
Böylesinin avı, bağı da kurur.

Açlık varsa eğer bitmez bu işler,
Doyana afiyet, olsun demişler.
Durmuş oğlu çürür dökülür dişler,
Avlanma arzusu ruhunda durur.