Gün ortasında akşam olur mu insan,
Gözlerinde bir hüzün, yüreğinde suskun bir keder.
Güneş tepede, ışıklar parlarken geceye yakın,
İçinde bir fırtına, sessiz ve ağır bir an.
Saatler durur, zamanın sesi kesilir,
Ruhunun gölgesinde yıldızlar belirsizdir.
Düşler sarar seni, bilmezsin sabah mı gelir,
Yoksa günün ortasında akşam mı beklenir?
Rüzgarın uğultusu kulağında şarkı olur,
Sokaklar boş, yalnızlık en derin yol olur.
Bir adım atarsın, zeminde yankı bulur,
Ve her adımın kalbine sessiz bir dokunuş olur.
Gözyaşın güneşi bulur mu, bilinmez,
Ama karanlık, ışığa karışır gecenin dizinde.
Her kayıp an, bir umut gibi gizlenir,
Gün ortasında akşam, insanın içinde beklenir.
Ve bilirsin artık, zamanın şekli değişir,
Gün ortasında akşam olur, ruhun derinliğinde iz bırakır.
Bir son değil bu, bir ara duraktır,
İçinde kendi ışığını bulur insan, karanlığa karışır.
Kayıt Tarihi : 18.9.2025 14:02:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Gün ortasında güneş parlıyordu, ama içimde bir akşam vardı. Sokakta yürürken etraf neşeliydi, ben ise sessiz bir hüzünle doluydum. O an, kalemim kendi kendine mısraları aradı; içimdeki o ağır an, “Gün ortasında akşam olur mu insan?” diye sordu ve şiir doğdu.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!