Ruhumun Mevsimlerinde Şiiri - Önder Karaçay

Ruhumun mevsimsiz kaldığı zamanları dokunur
Mevsimsiz zamanlar da bir mevsimdir ruhun
Ağacın görüntüsünü, yaprağın hışırtısını,
Suyun şırıltısını ararım,
Ruhumun mevsimlerinde

Uzak bir iklimin içinde uzak kalırım zamana,
Hele yalnızlıktan ruhumu
Yavaş yavaş yiyen- kemiren yaralarıma,
Hiç dokunamam,
Ruhumun mevsimlerinde

Güneş batmak bilmez,
Yağmurlar durmak,
Ansızın bir baskın yer,
Yerimi bile bulamam,
Ruhumun mevsimlerinde

Sıcağına düştüğüm sevdalarım
Soğutur beni kendi koynunda,
Avuturum o gün kendimi,
Gayesiz, düşüncesiz, iradesiz kat kat olurum,
Ruhumun mevsimlerinde

Yürürüm yolsuz yollarda,
Ne aradığımı, kime gideceğimi bilemeden,
Yönsüz kalırım,
Bu günlerin gölgesinde kalan,
Bakışlarımın belleğime taşıdığı
Saklı anları yeniden ararım,
Ruhumun mevsimlerinde

Yıllanmış sayfalarımı çevirmeye,
Sararmış defterlerime dokunmayı denerim,
Altı çizili satırlarım dikkatimi çeker ilki gibi
Yeni çiziklere eski cesaretimi bulamam,
Ruhumun mevsimlerinde

Herkes beni terk etmiş gibi,
Cansız varlıklara sığınırım,
Bu derin karanlığımla bir bağ kurarım,
Kendi yaralı zamanıma
Dönüp bakmamın mevsiminde

Sessizlik anlayamadığım bir lisan oldu
Dökerim içimi kağıtlara,
Onlar beni iyi bilirler,
Ya okurken karalarım, ya da boşken,
Sevmem onların temiz olmasını,
Ben onları kirlettikçe temizlendiklerine inanırım,
Onlarsız ben mevsimsiz kalırım,
Ruhumun mevsimlerinde.

Önder Karaçay