Ruhumun Mabedi Sesin Olsun

Sana nasıl tarif edebilirim bu duyguyu?
Ben bile anlamamışken neler olduğunu...
Beni sana çeken görünmez bir güç var.
Karşı koyamıyorum.
Ne seninle olabiliyorum ne de sensiz...
Dünyam kaç parçaya bölündü
ve ben her yere yetişmeye çalışıyorum.
İçimde filizlenen yabancı bir duygu var:
Boşluk desem değil
çaresizlik desem değil!
Sanki yeni bir dilde,
yeniden, baştan konuşmayı öğreniyorum.
Duygularım terbiye ediliyor
ve ben susuyorum...

Sustuklarımı anlasan keşke...
Sana haykırmak istediğim
o kadar çok şey var ki...
Sözlerimiz nedense hep havada asılı kalıyor.
Cümleler yarım, kelimeler kifayetsiz...
Ne sen tamamlıyorsun,
ne de ben cesaretimi toplayıp
konuşabiliyorum karşında.
Aramızda kocaman görünmez bir duvar var.
Dilimizde bin türlü bahaneler...
Kalbimizden geçenler uzak gibi görünse de,
kimi zaman yaramaz bir çocuk gibi
sokulup göz kırpmadı mı bize?

Gözlerimi kapattığmda meçhul bir yürek var.
Hangi duvara dönsem yüzümü
Hangi dağı alsam sırtıma, sen varsın!
Senden nasıl kaçılır ki?
Hangi köşe
hangi bucak
hangi sokak
hangi liman
var mı senden kaçacak bir yer?
Ben vazgeçsem bile, vazgeçmiyor kalbim.
Uçurumun derinliğini bildiğim halde
bırakıyorum kendimi boşluğa.
Ne zaman gözlerimi kapatsam
gizemli sesin kulaklarımda.
Bırak ruhumun mabedi sesin olsun!
Kimse görmesin seni!
Duymasın sesini!

Bu mevsimde gök yüzünü hiç
bu kadar mavi görmemiştim ben.
Yüreğime kazıdığın duygulardan kurtulabilir miyim?
Sesin benligimi bu kadar sararken
hayalinle avunmak nasil bir duygu bilemezsin!
Ruhumun eksik parçası sende kaldı..
Uzatsam ellerimi tutamazsın.
Gel desem, gelemezsin.
Buna rağmen vazgeçemiyorum
ve sesin olmadan nefes bile alamıyorum.

Ben bir düşe sarıldım, farkındayım.
Yay gerilip hedef alındı.
Ok yaydan çıktı bir kere!
Izin ver,
Ruhumun mabedi sesin olsun!
Biliyorum;
Bu bir kara sevda!
Yol, uçurum...
Sana giden yolların hepsi kapalı.
Yine de bırak ruhumun mabedi sesin olsun!