Ruhumun Kaza Vakti Şiiri - Nuray Özgüney

ikindi vakti döndü yüzünü gölgelere
ruhumun kaza vakti geliyor yine

el sallayamadım gidişinin ardından
dönüşüne kurbanlık umutlar besleyemedim
en yalın halindeydi kırılganlık
bir nefes gibi asılı kaldı umutsuzluğuma
öyle ki adı bile konulmadı un ufak edilişlerimin
hatta bittiğini günlerce kendime bile söyleyemedim

zora bile zor gelmişti yokluğuna tutunmak da
yokluk utanmıştı sensizlikle birlikte anılmaktan
ardından kopan tozun tufanın arasında
lime lime olmuştu yüreğim savrulmaktan

kazaya kalmış sevmeklere yetişmek telaşındaydı yüreğim
gün o kadar çabuk battı ki ufuktan eyleyemedim
kaçak atlılar yolladım peşinden gizliden gizliye de
hangi firariyi tutacaklarını söyleyemedim

kazaya kalmış hayatlar kaydı parmaklarımın aralarından
kazaya kalmış buluşmalara eremedi ruhlarımız
gönüller pas tutmuştu unutulmuş aralıklarında hayatın
sûra üflense bile duymayacak denli sağırdı kulaklarımız

ruhumun kaza vakti geliyor yine
ikindi vakti döndü yüzünü gölgelere