Ruhumun Çığlığı Şiiri - Yaşar Aksan

RUHUMUN ÇIĞLIĞI
Karanlığın içinde siyah bir gölge
Dolaşır peşimde kadersizliğim
Yırtılır bir bir tül perdeler
Kalın duvarlar içinde çaresizliğim
Ne bulutlarda uçan ak güvercinler
Ne de saman yolunda açan çiçekler
Yapışır yorgun vücudumun her zerresine
Beynimi kemiren kahpe böcekler
Karanlığın içinde kesik bir nefes
Keskin bir bıçak gibi doğrar ruhumu
Ruhumdan yükselen sessiz bir çığlık
Soruyor karanlığa; yalnızlık bu mu?
Ruhum demir parmaklıklarda
Sanki ölüm mahkumu
Yakıyor canımı çelikten kafes
İkindi vaktini yaşarken ömrüm
Artık çok geç diyor içimden bir ses.
Ne açamayan bir gül goncası,
Ne de ferdayı bir bülbülün
Umurumda değil artık
Çığlığı solan gülün
Sokaklar hapishane aldığım nefes zehir
Tüm insanlar gardiyan, her taraf sanki kir
Bastığım yer çöküyor, çamur diz boyu
Boş kafa meydanlarda, zindan da kaldı fikir

Ne gözlerime yağan yağmur, ne saçlarımdaki kar
Ne yaklaşan kış, ne de giden ilkbahar
Kerpetenle çekilir her yanımdan parçalar
Ömrümün saatleri meçhule doğru akar