“Üşüyorum”,
“Ört üzerimi öleyim,”
Demiştim bir şiirimde,
Sarsak,sefilken ellerim…
Kaç milyona böldüm ruhumu,
Paramparça ederken ağrılarımı,
Kaç milyona böldüm yüreğimi,
Kılıçlarken acımasız sızılarımı…
Yoruldum,takatsiz kaldım,
Aynaları unuttum,yalnızdım,
Öldürdüm birer birer acılarımı,
Sana çıktı bütün yollarım…
Korkularım,yanılgılarım,yalnızlığım,
Yüreğimi tetiklerken hiç ayrılmadılar,
Yıllar sürdü bu uzun iç yolculuğum,
Ruhumu yıkadım,arındım…
Bir bir yollara bıraktım,
Fazlalıkları,sonradan alınanları,
Ruhumdan,yüreğimden temizledim,
İçimdeki ben,içimdeki insana vardım…
Yüzleşirken ruhumun aynasında,
Akpak,arınmış kendimi gördüm,
Derinlerde,unuttuğum adamı bulduğumda,
Kozamda sakladığım Şair’le döndüm…
Hezeyanlarımla kavgamda,ayaktayım,
Melonkolilerimi hapsettim,
Katlettim şizofrenik ağrılarımı,
Elim,yüreğim,ruhumla seninleyim…
Arınıp,yıkanmış ruhumla,
Sana çıkan bütün yollarımın kesiştiği
Üşüdüğüm zirvedeyim;
Artık,üşümüyorum,
Sık ellerinle yüreğimi canım,mutluyum…
Bayram Karaali
21.Kasım.2011
Kayıt Tarihi : 22.4.2012 11:53:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!