Ruhumda Eksilen Dualar Şiiri - Ahsar Zer ...

Sevgili Allah’ım, artık dua etmeyi bıraktım. Çünkü her seferinde yüreğimin en derinlerinden gelen umutla ellerimi açtım, dualarımı Sana sundum. İçimde taşıdığım en büyük dileklerimi, hayatımdaki en önemli tercihlerimi Sana emanet ettim. Ama zaman geçtikçe, bu dualarımın karşılık bulmadığını, yolunu gözlediğim kapıların açılmadığını fark ettim. Her dua ettiğimde, bir şeylerin değişeceğine inanarak Sana yaklaştım. Ancak, beklediğim sonuçları göremedim; dualarım sessizlikte kayboldu, umutlarım soldu.

İsyan etmiyorum, Rabbim, çünkü her şeyin bir hikmeti olduğuna inanıyorum. Belki de ben görmesem de dualarımın karşılığı bir şekilde geliyordur, belki de hiç gelmeyecektir, bunu bilmiyorum. Ama şu an için duaların benim hayatımda eski anlamını yitirdiğini hissediyorum. Dua ederken içimde hissettiğim o derin bağ, o huzur dolu anlar artık yok. Dualarım, içimde yankı bulamıyor; sadece boş bir ritüel gibi geliyor.

Belki bu kararımla hayatım daha zor, belki de daha yalnız olacak, ama kalbimde ne kadar dua etsem de bir şeylerin değişmeyeceğini biliyorum. İçimde, duaların bana bir zamanlar verdiği sığınaktan yoksun olmanın hüznü var. O eski güveni, huzuru arıyorum, ama bulamıyorum. Bilemiyorum belki de üzerimde bir ah vardır ya da ne bileyim bir beddua vardır ve bu yüzden layık değilimdir senden bir şeyler istemeye….

Sevgili Allah’ım ya da belki de sadece dua ettim, her şeyi hep Sana havale ettim. Ellerimi açıp dileklerimi dile getirdim, ama belki de sadece dua etmekle yetindim. Mücadele etmedim, gerçek anlamda çaba göstermedim, elimden geleni yapmadım. Belki de hayatın her aşamasında, tüm sorumluluğu Sana yüklemekle yetindim, kendi katkımı koymadım.

Her gün dualarımı tekrar ederken, belki de gerçek anlamda harekete geçmekten, mücadele etmekten kaçtım. O kadar alışmıştım ki her şeyi Sana bırakmaya, kendi çabamı ve emeğimi arka planda bırakmaya. Şimdi, dualarımın karşıladığı sonuçlar beni düşündürüyor. Elimden geleni yapmamış olmak, kendi sorumluluğumu almamış olmak içimi sıkıyor. Dualarımı kabul etme noktasında eksik kalan, yeterince katkı koymamış olmanın hüznüyle yüzleşiyorum.
Belki de üzerimde bir ah vardır, ya da belki bilinmeyen bir beddua. Bu düşünceler içimi kemiriyor, kalbimde derin bir yaraya dönüşüyor. Kendimi, dualarımın kabul edilmediği, benim için bir şeylerin değişmediği düşüncesiyle sorgularken buluyorum. Belki de bu yüzden, senden bir şeyler istemeye layık olmadığımı hissediyorum. İçimde, bu belirsiz yüklerin, kırık dökük umutların ve eksik duaların ağırlığını taşıyorum.

Sevgili Allah’ım, belki bir gün yeniden o eski inancı, dualara karşı hissettiğim o güveni bulurum. Ama şimdilik, dualarımın bana sunduğu anlamı yitirdiğimi kabul ediyorum. Artık dualar, sessiz birer hatıra gibi; ve ben, bu hatıraların gölgesinde bir yolcuyum. Kalbim hâlâ Sana bağlı, ama dualarımı kaybettim, el açacak mecalimde kalmadı zaten. Fakat şüphe yok ki Sen o kaybolan dualarımdan haberdarsın. Lütfen Sana ve şanına yakışır şekilde gereğini yap…. Amin…..

(Ahsar Zerefşan/Denemeler- Ruhumda Eksilen Dualar- Eylül 2024)