Ruhum Kanıyor Şiiri - Tutku Akter

Belki dediğim her geçen gün biraz daha hüsranla doluyor yüreğim…
Üzüldüğüm kendime mi var
Olduğnu sandıklarıma mı bilemiyorum...
Kurgulanan yaşamda dejavu yaşanıyor...
Ortak sahneler Lale devrine ait...
Ekonomik zorlamaların yarattığı bir yarış pisti var....
Köpekler hızlı koşsun diye
Hani bir tavşan monte ederler önlerine ya....
İşte o misal....
Her biten gecenin sabahında
zehirlenme semptomları baş göstermekte...
Her yeni doğan gün
bir önceki günden daha eksik uyanıyorum....
Ve diyorum yakın olduğum kadar uzak,
uzak olduğum kadar da yakın durmalıyım kendime.
Öldüğmü hissediyorum derinlere çekilerek...
Yattığım zemin, içine çökmekte
ve bastığım yerler...
Soluduğum her nefes başını alıp gitmiş
zavallılığı yüreğime biraz daha dağlıyor.
Ve biraz daha acı çöküyor ruhuma.
Dengem kaçıyor,
korkuyorum.
Korktuğum yokoluşlar değil
varoluşun içindeki çaresiz çırpınışlar aslında...
Onlarla mücadele edilememesi değil
edilmemesi ürkütüyor.
Bu yaşlar ise,
ezelden ebediye süzülen şu kızıl nehrine,
gözlerimden değil ruhumdan akıyor...
yakarışlar sessiz kaldı gözlerimde,
karşımda duran şu et pazarına tanıklık ederken...
Çürümüşlüklerin kokusunu duyarsın
onlar daha çürüdüklerinin farkına bile varmadan
ama anlatamazsın, susarsın...
Ruhumla başbaşa verip de yaşamayı
o kadar arzulamışım ki
saydam kapımın kilidini nereye koyduğumu dahi
unutmak istedim..
görünmeyen renkler,
duyulmayan sesler
ve yazılmamış yazılar gibi duygular...
Ya da çiğnemekten değil tadı,
şekli bile kaçmış sakız gibiler...
Kendinden geçmişliğin şeytani büyüsü
esir almış bedenlerini;
ruhlar ise açık artırmada...
İçsel iletişim kurmaktan dahi korkar mı oldular.
Yüzleşmek mi ızdırap veriyor
yoksa onu dahi başaramamak mı....