Ruhum Dirildi Yeniden Şiiri - Erva Özbaba

Şiirler karaladım, resimler yazdım
Yeri geldi satırlarda boğuldum
Yeri geldi gözyaşlarımla
Tüm haykırışlar yalan oldu,
Sebeplerin yokluğunda.
Arda kalan basamakların kırıkları
Dermanımızı tüketti yenilerine.
Oysa hayalim tekti ufukta görünen
Kimseler bilmediği, bilenlerin göremediği
Bir gün dinledin dinlettin, satırlarca sustun.
Belki de dilin âmâ gözün laldi bilemem
Ben gönüle bakarım ve derdime çare odur.
Çareler ufukta bir küme bulut
Gören gider, gidenler kuraklaşır
Damlalara muhtaç satırlara su düşmez.
Seneler kurur, asılmış iplerde
İpler ince belli bir bardak
Şair serileni toplamaz bekletir
Uzaktan izler bardakları.
Bazılarında tavşan bazılarında at
Kanın çaresi tek, dermanı uzak
Şanslar sunulur her dördüncü yaprakta
Tavşanlar sekteye uğrar, atların kanadı kırılır
Gönülden gönüle bağlarım kalır sadece
-Beni bana hatırlatan-
Çünkü unutmuşum her şeyi
Ve ruhum dirildi yeniden
-Dirilemez dediler-
Adı silinir kendi kalır sandılar
Tekrar yanıldılar,
Acılara katlanarak büyüyen tohumlar
Ormanlara karıştı, yükseldi.
Ama onlar geri döndü yolundan, göremediler
Ben ve Ben kaldım burada
-yeniden dirilen-
Filizlenmiş yeni tohumlarla yüzleşirken
Karanlıklar kalkıyor üstümden
Olabildiğince uzağa,
Aydınlık günlere yürümeye alışamadan
Gözlerimizi kısarak gülümsüyoruz görenlere
Işıklar kamaştırırken satırları...