Ruhu aşkta tutsak, kendi ağlarda

İlk bahar her yerde çiçek açtırmaz,
Kuru çöller ile, buzlu dağlarda.
Gönül ilk baharda aşksız hiç durmaz
Aşklar meyve verir tam bu çağlarda.

Ateşler bacayı bu çağda sarar,
Bu çağda verilir birlikte karar.
Bazende davullar dengini arar,
Ölünün denkliği olmaz sağlarda.

Kanlar kaynadıkça duygular coşar,
Bazende olmazın ardından koşar.
Gönlünde olanlar, o aşkla yaşar,
Erir, yüreğini saran yağlar da.

Bu coşku zamanla düzene girer,
Olgunlaşır o da gerçeğe erer.
Kimi de gerçeğin izini sürer,
Yalçın kayalarda veya bağlarda.

İnsan mevsim gibi değişir durur,
Son baharda solar, kışında kurur,
Durmuş oğlu acı kalbine vurur,
Ruhu aşkta tutsak, kendi ağlarda.